TALI DARA - Ku : Muzahidin Noor
 H |
irup di alam dunya teu jinek dina hiji kaayaan, geus kitu
kuduna. Jirim papasangan, awéwé jeung lalaki. Pon kitu deui, nasib. Beunghar
miskin, siga waktu nu robah, beurang ka peuting. Aya poék jeung caang.
Tileuleutik hirup bungah, boga
kolot sagala aya. Teu kapikir kahareupna sugan moal kieu. Teu daék sakola,
karasa hanjakalna ayeuna. Gawé kasar éra gawé ngeunah teu aya.
Tisaprak, kolot duanana tilar.
Jadi horéam léngkah. Usaha beuki morosot, nepi ka ludésna. Pamajikan mulang ka
kolotna. Sasat disapih paksa, ditéang ku mitoha.
"Pa, Dédé teu betah di
Néné," dédéngéeun kénéh sora si Bungsu. Basa kuring ngalongok. Mitoha
kuraweud haseum, siga nu ijid ka kuring, pamajikan ngéluk. Teu bisa majar
kumaha.
"Hampura geulis!" Ukur
sakitu kecap nu kedal, budak di turunkeun tina pangkuan. Ditampanan ku
pamajikan. Cimata merebey, manéhna seuri maur.
"Akang, hapunten abdi!"
Pokna, kuring teu némbal. Ngusapan tonggongna. Ngantelkeun curuk kana biwirna.
"Jep, geulis. Sakedahna,
Akang nu nyuhunkeun dihapunten."
Léngkah beurat, ninggalkeun nu di
pikanyaah. Hanjakal teu tepung jeung si Cikal, parawan kelas dua SMA. Teu
nyampak da sakola di kota jeung Bibina.
Nepi ka jalan gedé, teu nunggu
lila. Naék élf ngidulkeun, balik kalembur. Mawa haté nu lewang. Nogéncang.
*
"Mang, émut kénéh ka
abdi?" basa manggihan Mang Junéd, kurut badéga kuring.
"Ya, Allah adén!"
Ngarangkul, bari ngusapan. Karasa kanyaahna, bubuhan kuring diasuh ku anjeunna.
Kuring, sasat diampihan ku si
Mamang, cicing di imahna. Meunang saminggu, teu betah. Milih cicing di imah
saung panggulaan. Kebon kalapa sisi basisir laut kidul.
Mindeng huleng jentul batan rajin
bunta-bantu nyadap ka si Mamang. Wawuh jeung Parman, budakna. Ku manéhna kuring
dianteur, ditepung-keun jeung pananyaan pleus kuncén karamat. Tabet sisi muhara
nu geus kawentar. Jul-jol tamu nu ngadon daratang, méh sarupa maksud jeung
tujuanana.
*
Kakara arék reup.
Blug! Sada nu ragrag ti para,
tarik nakér.
Riyeg, riyeg, imah panggung
ngariyeg. Dipan ngarékot, siga aya nu ngoyagkeun. Rey, muringkak sabulu-bulu.
Keueung.
Babacaan, sabisa-bisa. Unggal
peuting, didatangan baé, sora-sora anéh. Teu tibra saré.
"Pokona, ilaing kudu néangan
saratna," ceuk si Abah pananyaan. Tuluy ngadeukeutan, ngaharéwos.
"Muhun, sanggem Bah,"
témbal kuring, kagok asong. Geus teu kuat ku kapeurih. Hirup tuna, wareg
panghina.
"Nya, jung ku Abah di
dungakeun, sing hasil. Ké bawa kadieu," pokna, si Abah nyéréngéh.
Tetempoan béda, jirimna bucitreuk
hidéung, buuk gundul gédé hulu, lého rambay warna héjo. Huntuna ranggéténg
konéng, rérégésan siga ragaji.
"Astagfirullah
haladzim," gancang nyingkah.
Énténg bangga, saratna. Geus ka
ditu geus ka dieu, mapay-mapay unggal makam. Sugan aya nu dipikabutuh.
Jauh lampah, népi ka lembur
pamajikan. Keur reureuh sisi jalan, katémbong nu ngaleut ngagotong pasaran.
Gancang nguliwed, nyumput. Bisi aya nu wawuh. Nyerangkeun ti tonggoh, nepi ka
rérés nu nguréb-keun. Sanggeus rombongan nu nganteur layon marudun. Kuring turun
ka sisi jalan deui. Gék, diuk na batu.
"Punten Jang,"nu nanya
teu kanyahoan jolna.
"Eem mangga, Ki,"
tembal kuring. Manéhna unggeuk, leumpang anca manggul pacul. Asa kaingétan,
hayang apal saha nu maot.
"Ki, Aki! Puntén
ngawagel." sI Aki, ngarandeg.
"Ki, ari tadi saha nu
pupus?" kuring nalék.
"Duka, jang. Tapi da maotna
di kota. Gadis kénéh," walon si Aki.
"Oh, muhun. Nuhun Ki."
imut, nganuhunkeun.
"Sami-sami, Jang." si
Aki nyéréngéh, témbong gugusina. Ompong, kulit pipina nu karinyut, ngareyu.
Sorot panon seukeut.
Balik deui ka tempat diuk.
Bray, dunya asa caang. Aya
harepan. Ngarérét ka handap. Gebeg, reuwas. Naha si Aki tadi euwéuh? Jalan
mudun tur lempeng.
*
Dicaangan bulan, gecruk-gecruk,
ngagali kuburan ku awi sabeulah, kuburan anyar, baseuh kénéh. Seungit pandan
jeung kekembangan.
Késang boborot, hésé capé ngagali
tan alatna. Dikeureuh, teu burung
anggeus. Padung awi dilaan hiji-hiji.
Sanggeus nu ditéangan kapanggih.
Kuburan dihadéan saasalna, sanajan teu rapih pisan. Reureuh sakeudeung, ngelap
késang, tikoro garing, tuhuréun.
Hawar-hawar sora Adan awal,
cengkat ngaléngkah, ninggalkeun kuburan.
Karék ogé tilu léngkah, reg,
eureun. Asa aya nu nuturkeun. Luak-lieuk taya sasaha. Ngaléngkah deu, asa beurat. Suku asa aya nu
muntangan. Léngkah pamungkas ti sisi makam, reg, eureun deui. Ngalieuk ka
tukang, ka sisi ka gigir. Weléh, teu aya sasaha.
"Pa!"
"Bapa!"
"Bapaaa!"
Atra pisan, nongtoréng kana
ceuli. Sora si cikal nyalukan. Disusul sora nu ngabangingik, ti lebah kuburan.
Satengah lumpat gura-giru
gagancangan ngajauhan kuburan. Kebat lampah muru ka lembur Abah kuncén.
Liwat lohor nepi ka nu di tuju,
leuleus lungsé, harepan buyar. Imah si Abah méh rata jeung taneuh. Haseup
ngelun tina sésa kahuruan.
Cenah mah pada ngarempug,
pajarkeun si Abah tukang teluh.
Ngalénghoy neruskeun lalampahan,
mulang ninggalkeun réwuan kahayang.
"Apés, Aing moal tulus
beunghar deui téh!" ngagerendeng sorangan.
Satengah meubeutkeun manéh, kana
dipan. Di jero saung nu meredong, poék. Sapoék haté nu baluweng.
Ti peuting kahiji, nepi ka
ayeuna. Sora-sora tan wujud ngaririwaan.
Sora ceurikna, sora panggerona si
Cikal.
Paralak, sada nu ngawuran keusik
kana kenténg.
Brug! Sora nu ngagebrugkeun
panto. Nu ceurik, eurih-euriheun.
"Hampura geulis,
anaking,"
Nokér jojodog. Gulayun, krek!
Tali dara nyekék beuheung.
*
0 Response to "TALI DARA - Ku : Muzahidin Noor"
Posting Komentar