Galura, Édisi I Maret 2019, Kolom : Seni - KANDAGA BUDAYA SUNDA - Seni Dokjring Karancagéan Urang Purwakarta

Seni Dokjring

Karancagéan Urang Purwakarta

Keterangan Poto : Seni Dokjring keur magelar di Purwakarta.*

A

YA hiji  kasenian nu unik di Purwakarta, Seni Dokjring. Dokjring téh hasil karya Abah Otong Syamsudin (suwargi) taun 2012.

Seni dokjring hasil karancagéan kiwari, kailhaman ku seni-seni nu geus aya kiwari, diolah dinamis, dikawinkeun, nepi ka ngajanggélék seni anyar. Nu leuwih penting deui, seni dokjring lahir tina kondisi sosial masarakat jeung pamaréntahan nu ngadukung kana ngamalirna kréativitas seniman. Seni Dokjring medal dina mangsa Purwakarta dipingpin ku Bupati Dedi Mulyadi, nu boga perhatian gedé kana seni tradisi Sunda. “Bupati salawasna peupeujeuh dina saban gempungan, yén manusa téh kudu boga karakter. Karakter manusa nu baris nangtukeun maju henteuna hiji bangsa,” ceuk Bah Otong hiji waktu ka Galura.

Seni dokjring wancahan tina “kedok” jeung “genjring”. Kedokna aya 20 rupa, ngarepsentasikeun karakter manusa, ngan initina aya dua: karakter alus jeung goréng. Bahanna tina kai lamé diukir tuluy dipulas dihadé-hadé, sarta dibuukan.

“Kedok nu rupa-rupa téh bakal dihartikeun béda-béda ku nu lalajo. Atawa bisa waé aya nu ngahartikeun sakarepna. Sah-sah waé. Tapi sangkan pamadegan jalama ana karakter kedok téh ngahiji, maka kudu dibeungkeut ku pirigan. Pikeun mirigna Abah milih genjring,” ceuk Bah Otong deui.

Dipilihna seni genjring ogé boga filosofi nu hadé, genjring téh waditra atawa seni nu hirup di lingkungan pasantrén. Genjring dijieunna tina kai jeung kulit, kulit téh pamungkus, pamageuh, atawa pameungeut mahluk hirup, sangkan jadi hirup.

“Cindekna mah seni dokjring dijieun pikeun ngamalirkeun ékpresi kamanusaan, ékpresi tina pasipatan manusa nu béda-béda dihijikeun ku pirigan. Udagan utama ieu kasenian téh pikeun ngahijikeun umat dina nagara kesatuan. Urang Indonésia ulah paburencay, kudu guyub, ngahiji, kudu sahaté,” pokna deui.

Seni dokjring téh wangunna seni helaran, nu dipagelarkeun di buruan, dipaénkeun ku sababaraha urang seniman, bisa di pakalangan atawa jalan. Nu lalajo bisa milu aub dina pintonan, cindekna antara nu maraén jeung nu lalajo taya jarak nu nenggang, kaharti saupama ieu seni dipikaresep ku masarakkat. Saban tokoh nu karakterna kagambar dina kedok, ngibingna béda-béda, aya nu lemes aya nu kasar. Nu lalajo, komo barudak, remen milu aub kana abringan, milu ngibing bari lalaguan.

Seni dokjring remen dipagelarkeun di nu hajatan sunatan, helaran kampung, atawa karyawan agustusan.

Nurutkeun Seniman Purwakarta, Adé Suryadin, seni nu geus dijieun ku Bah Otong téh kudu dipiara, dimumulé, dimekarkeun. “Carana nyaéta kudu remen dipintonkeun. Dokjring kudu dirojong ku seiman, masarakat, jeung pamaréntah,” pokna.

Lain deui ceuk Dasuki, seni dokjring kudu diwariskeun ka barudak ayeuna ngarah barudak jadi wanoh kana seni tradisi.***  Anto Sukanto.

REDAKTUR : Kiwarta

Sudah saatnya bangkit dari keterpurukan...

Subscribe to receive free email updates: